Welke bijdrage kan de economische wetenschap leveren aan de “oplossing” van de zich ontvouwende klimaatcrisis? In dit essay wordt gepoogd deze vraag te beantwoorden door de wortels van het economisch denken te onderzoeken en de coördinatievraagstukken te analyseren die de kern van het klimaatprobleem vormen. Hoewel de economische wetenschap in discussies over klimaatverandering als protagonist is opgetreden, door met economische instrumenten als verhandelbare emissierechten te komen, heeft ze ook de rol van antagonist gespeeld, door twijfel te zaaien omtrent de noodzaak van emissiebeperking, waarvan de baten niet tegen te kosten zouden opwegen. In dit essay wordt beargumenteerd dat klimaatverandering in de eerste plaats een probleem van sociale gerechtigheid is en dat de economische wetenschap niet goed is uitgerust om degelijke vraagstukken te analyseren. In de economische wetenschap en klimaatwetenschap worden bovendien fundamenteel verschillend discussieer-modellen gehanteerd, waardoor deze twee disciplines elkaar niet goed verstaan. Bij het zoeken naar een oplossing voor het klimaatprobleem zou de klimaatwetenschap desondanks toch baat bij het economisch denken kunnen vinden, met name bij theoretische ideeën vanuit de institutionele economie over het ontwerp van beleidsinstrumenten. In dit essay worden enkele alternatieve instrumenten voorgesteld die binnen het klimaatbeleid effectief zouden kunnen worden toegepast, zoals een “belasting toevoegde koolstof”, “nudging” en uitgebreide compensatieregelingen.