Door CE Delft ontwikkelde milieuprijzen worden veel gebruikt voor de waardering en beoordeling van de risico’s voor de menselijke gezondheid, ecosystemen en gebouwen/materialen van het gebruik van bepaalde materialen en producten. Bij het ontwikkelen van dergelijke prijzen geldt humane toxiciteit echter als element dat door grote onzekerheden wordt omgeven. Van de gezondheidseffecten van de meeste stoffen bestaat er geen goed beeld, terwijl deze potentieel zeer aanzienlijk zouden kunnen zijn. De indruk bestaat dat de beschikbare gegevens grove onderschattingen zijn, omdat alleen stoffen met goed gekarakteriseerde oorzakelijke verbanden tot nu toe zijn geëvalueerd, met verwaarlozing van talloze gevaarlijke stoffen waarvan gegevens over humane blootstelling amper of niet beschikbaar zijn.
Deze studie richt zich op de beschikbare epidemiologische gegevens voor negen stoffen (kwik, cadmium, chroom, arsenicum, benzo[a]pyreen, bisfenol A, dibutyftalaat, Chloorpyrifos en Glyfosaat) die in de EU in grote hoeveelheden worden gebruikt en waarvan de gevaarlijke eigenschappen goed bekend zijn en literatuur over hun toxiciteit ruim voorhanden is.
Onze methode kan de weg vrij maken voor nieuwe strategieën voor snellere evaluatie van gevaarlijke stoffen en deze dan faciliteren, zelfs wanneer er slechts beperkte epidemiologische gegevens beschikbaar zijn. De methode gaat echter gepaard met een aantal grote onzekerheden. De grootste tekortkoming in de resultaten van deze studie is dat het vaak moeilijk is een correlatie vast te stellen tussen blootstelling en fysiologische impact en dat het met onze methode moeilijk is om schadekosten per eenheid af te leiden, omdat deze sterk afhankelijk zijn van de geschatte emissies.